Benzinebonnen, Polo en Waterloo

De start van 1974 werd nog steeds beheerst door de oliecrisis. Weliswaar verdween de autoloze zondag begin januari, maar er kwam een maatregel voor in de plaats die de verdeling van de schaarse benzine moest verbeteren: de distributiebonnen. Met een velletje van 25 benzinebonnen kon maximaal 15 liter per bon worden getankt. Zoals veel mensen sloeg ik vlak voor de invoering, naast een volle tankbeurt, ook nog twee jerrycans benzine in. Vervolgens was het zaak om alleen de hoogst noodzakelijke ritten te rijden. Maar na nauwelijks een maand konden we echter al weer zonder bon tanken. Wat bleef was de snelheidsbeperking van 100 km op de snelwegen die nog tot 1988 zou gelden.

Achteraf bezien waren de besparingsmaatregelen onnodig en werd de oliecrisis binnen de kortste tijd geschiedenis! Mijn velletje met de 25 benzinebonnen (zie afbeelding) hoefde ik daarom geheel niet aan te spreken!

Andere gebeurtenissen die het tijdsbeeld begin 1974 bepaalden: in Duitsland rolde bij Volkswagen de eerste Polo van de band als opvolger van de Kever. En bij het Eurovisie Songfestival won Abba met de hit Waterloo.

Ronduit shockerende TV (althans voor die tijd en dus het bekijken waard!) was te volgen in de Barend Servetshow met IJf Blokker en Sjef van Oekel. 

Niveaulezen

In mijn onderwijsbaan maakte ik dit jaar diverse ontwikkelingen mee. Zo was begin dit schooljaar het zogeheten niveaulezen ingevoerd. Op grond van een leestest werden alle leerlingen vanaf klas 2 in niveaugroepen van 4 kinderen ingedeeld. Twee maal per week startte de schooldag klasdoorbroken met het lezen in niveaugroepen waarin de kinderen niet langer per klas maar per leesniveau bijeen zaten. Ook ouders namen als begeleiding van een of meer groepjes hieraan deel. Het betrof een onderwijsvernieuwing die op alle scholen snel opgang maakte en recht deed aan de individuele voortgang van de leesvaardigheid. De invoering van deze onderwijsmethode betekende tevens een enorme uitbreiding van eigentijdse leesboekjes. Vooral de serie 'Pim, Frits en Ida' van Godfried Bomans viel bij de kinderen erg in de smaak, herinner ik mij. Hiermee werd tevens definitief afscheid genomen van leesseries die nog uit de jaren '50 stamden en waarvan de verhalen -en ook de afbeeldingen- toch wel heel oubollig overkwamen. 

Gedoe over verfklus

Kort na de kerstvakantie werden wij verblijd met de schilder. Schilderwerk in een school geeft altijd een drievoudig gemengd gevoel. Ten eerste is er uiteraard de vreugde dat het interieur eindelijk weer eens zijn hardnodige, frisse opknapbeurt krijgt. Ten tweede is er het probleem hoe je dit uitvoert, terwijl het onderwijs gewoon door moet gaan en er nauwelijks ruimte is om een wissellokaal te organiseren. Ten derde het probleem welke kleuren moeten worden aangebracht waarover iedereen zo zijn/haar eigen mening heeft.

Smaken verschillen

In onze situatie had de verfklus nóg een extra complicatie, omdat op de bovenetage van de oude vleugel De Driesprong was gevestigd. De smaak over de verfkleur van deze school en de onze bleek totaal verschillend te zijn. Hoewel besloten werd dat de verfkleur in de lokalen een zaak was van beide scholen zelf, was het probleem vooral de gang waar beide scholen gezamenlijk doorheen liepen. Uiteindelijk hakte een bestuurder van buiten de school de knoop door, waarmee geen van beide partijen tevreden bleek te zijn. Mijn schoolhoofd Gerard Nijman had er de grootste moeite mee, weet ik nog. Het resultaat zie je op beide foto's. Het zag ons letterlijk groen en geel voor de ogen...

Democratisch mengen

De zeventiger jaren was echter de tijd van inspraak en medebeslissing en je kon er dan vanuit gaan dat dit bij het kiezen van verfkleuren gegarandeerd uitliep op gedonder. Bekend is het verhaal van een schooldirecteur die -alle discussie over de kleuren beu- 'superdemocratisch' alle teamleden een kleurenstaaltje liet kiezen, vervolgens alle ingeleverde kleuren liet mengen om daaruit de kleur te laten voortkomen waarin ieder zijn/haar gelijke aandeel had. Het resultaat was niet om aan te zien. Of dit verfbad vervolgens daadwerkelijk op de muren is aangebracht, vermeldt de historie niet...

Cursusleider

Begin 1974 kwam in mijn loopbaan plotseling een andere bijzondere ontwikkeling op mijn weg. Ik werd toen benaderd door de NKO (Nederlandse Katholieke Oudervereniging) met de vraag of ik een oudercursus wilde leiden voor scholen in Nieuw-West. De bedoeling was om ouders die in een oudercommissie zaten te informeren over het onderwijs. Na een kennismaking met de plaatselijke afdeling van de NKO besloot ik op het aanbod in te gaan. Op een tweedaagse landelijke bijeenkomst voor cursusleiders tijdens een weekend in een conferentieoord in Nuland werd duidelijk wat de bedoeling was.

De plaatselijke NKO-afdeling organiseerde vervolgens 6 ouderbijeenkomsten op woensdagavonden in de toenmalige Juliaschool in de Robert Scottstraat. Aan een groep van 25 ouders afkomstig van zo'n 10 scholen gaf ik informatie over tal van onderwerpen binnen het hedendaagse onderwijs. Ook enkele ouderraadsleden van mijn eigen school namen deel. Het was voor die tijd a.h.w. het startschot om de betrokkenheid van ouders bij de school van hun kind te vergroten. Maar vooral ook vanuit de gedachte dat inspraak van ouders wél moest samengaan met gedegen informatie over het onderwijsgebeuren.