Leden woest, bondsvoorzitter stapt op

Onderhandelingsakkoord massaal afgekraakt

Vrijdagmiddag leek aan deze tafel alles koek en ei: er was zowaar eensgezind een onderhandelingsresultaat geboekt. Het bleek de stilte voor de storm...

Gepubliceerd op 3 november 2019

Vrijdag leek de onderwijskou definitief uit de lucht: er was een onderhandelingsakkoord bereikt tussen minister, besturen- en vakbondsorganisaties. De geplande staking van 6 november werd direct afgeblazen: immers niet meer nodig...

De inkt onder het akkoord was nog maar nauwelijks opgedroogd, of het regende protesten in onderwijsland. Zaterdag waren al duizenden afkeurende reacties geregistreerd. Wat was het geval?

De toegezegde 460 miljoen bleek een eenmalige subsidie voor alleen 2020-2021. Een van de ondertekenaars, Liesbeth Verheggen van de AOB (Algemene Onderwijsbond), haastte zich nog te zeggen dat we toch immers van ver waren gekomen, nl. van 0 naar 460 miljoen.

Blunder

Ze vergat daarbij echter dat de eisen vanuit onderwijsland nog altijd een structurele herwaardering van het onderwijs betroffen om daarmee de toekomst van het onderwijs op de lange termijn te verzekeren. En ze vergat daarbij ook nog dat als je wordt afgevaardigd voor onderhandelingen je eerst met het voorstel terug zult moeten naar je achterban als blijkt dat de toezegging niet overeenkomstig de verwachting is. Terecht maakte ze vandaag haar aftreden bekend…

Structurele inhaalslag

Natuurlijk is 460 miljoen een flink bedrag. Het klinkt in eerste instantie ondankbaar om dat te bagatelliseren. Maar wie de ontwikkelingen in onderwijsland de laatste jaren een beetje gevolgd heeft, weet dat een algehele en structurele inhaalmanoeuvre nodig is om het onderwijs weer op de kaart te zetten. Het gaat daarbij ook nog eens om de toekomst van ons land en dan m.n. van onze aankomende generatie!

Het leerkrachtentekort laat zich niet in enkele jaren wegpoetsen. Daarvoor is eerst een structurele opwaardering nodig die jaren in beslag gaat nemen. Een eenmalige injectie is daarbij niet de oplossing, er zal structureel (= voor de lange termijn, blijvend, constant) extra geld in het onderwijs geïnvesteerd moeten worden.

Collectieve verstandsverbijstering?

Niet alleen de eenmalige subsidie voor één jaar was hetgeen mij afgelopen vrijdag schokte, maar vooral het feit dat de bonden er kritiekloos in meegingen en direct meedeelden de staking af te blazen, alsof alles nu was bereikt! Een collectieve hersenspoeling van dit gezelschap, een vlaag van verstandsverbijstering?

Onderwijsbonden uitgeschakeld?

Het ergste van dit alles vond ik nog de dreigende breuk van de onderwijsvakorganisaties met hun achterbannen die hiermee op de loer lag: hoe moet het dán nog verder met de strijd voor de verbetering van het onderwijs? Het aftreden van voorzitter Verheggen was het enige wat ze in dit geval nog kon doen...

Minister Slob betreurt de reactie van de bonden die zondag, aangespoord door hun leden, moesten toegeven met een nagenoeg dooie mus blij te zijn gemaakt, en dat de staking daarmee dus helemaal niet van de baan was. Slob maakte daarop duidelijk dat het akkoord, wat hem betreft, niet wordt teruggedraaid, omdat het nu eenmaal was ondertekend. Dat vast te stellen is uiteraard zijn goed recht. Hij zal evenwel beseffen dat aan de wens om een structurele aanpak, waarvoor de leraren al meermalen op het Maileveld zijn geweest, nog helemaal niet is voldaan en dat er straks, met stevigere vertegenwoordigers vanuit de achterban, nog een flinke krat met appels valt te schillen. Het Malieveld zal komende woensdag daarom opnieuw weer worden omgeploegd...

 

Eerdere onderwijsdemonstraties

In mijn 45-jarige onderwijsloopbaan van 1971 tot 2016 maakte ik diverse grote onderwijsdemonstraties mee. Het begon al toen ik nog maar net 3 maanden in het onderwijs werkzaam was. Op 29 november 1971 vond de grootste demonstratie ooit in de Nederlandse geschiedenis plaats, en ik mocht daar als jong broekie, pas werkzaam, getuige van zijn. Zo'n 30.000 onderwijsgevenden verzamelden zich in de Jaarbeurs Utrecht om te protesteren tegen het beleid van onderwijsminister Van Veen. "Van Veen, ga heen, Van Veen, ga heen", werd er voortdurend gescandeerd. Zie https://www.youtube.com/watch?v=dA2LVRfn6dk

Leuk tijdsbeeld om te bekijken! 

Met nagenoeg het hele schoolteam togen we die dinsdagavond per trein naar Utrecht. We kwamen nauwelijks de Irenehal binnen en zagen al helemaal niets van wat zich op het podium afspeelde. De bijeenkomst werd vanwege de onverwacht massale opkomst uit veiligheidsoverwegingen voortijdig beëindigd. Terug in Amsterdam namen we een nadronk in een overigens heel ongezellig café op de Nieuwmarkt.

 

 

 

 

 

Het "avondretourtje" waarmee ik op dinsdagavond 29 november 1971 voor de "grootste onderwijsdemonstratie ooit" met mijn collega's van Amsterdam CS naar Utrecht CS v.v. reisde.

Stakingen kwamen in mijn beginjaren niet voor. Dat was onvoldoende het onderwijs eigen! Pas in de jaren 90 maakte ik de eerste stakingen mee, hooguit één dag, en vaak ook nog een woensdag. Wie vakbondslid was, kreeg de gestaakte dag uitbetaald via de stakingskas. Ook kwam het voor dat slechts een deel van mijn schoolteam staakte. Toch kregen alle kinderen vrij en kwamen de niet-stakende leerkrachten die dag gewoon op school om niet-lesgevende taken uit te voeren. Pas de laatste ca. 10 jaar stellen de werkgevers, dus de schoolbesturen, zich steeds vaker achter hun personeel op en vinden bij staking niet altijd meer salarisinhoudingen plaats.